Vond u het artikel interessant? Lees dan ook de andere interviews uit Cornelis.
Van Londense bankier naar Brusselse artieste: de reis
Eerst sparen, de rest komt later
‘Al heel vroeg was ik aan het fotograferen en was het duidelijk dat ik er iets mee wou doen. Al wist ik nog niet goed op welke manier juist. Het leek me verstandig eerst een andere richting uit te gaan en wat te sparen. Daarom studeerde ik eerst Business Administration in Londen. Als studente volgde ik een programma in New York bij JP Morgan. Nadat ik dat afrondde, keerde ik voor enkele jaren terug naar Londen. Toen werd ik benaderd door Morgan Stanley en ging ik de sales in met voornamelijk pensioenfondsen in de Benelux in mijn klantenportefeuille.'
'Ondertussen volgde ik dinsdag- en donderdagavond fotografiecursussen. In het weekend hielp ik fotografen in een fotostudio. Zo wilde ik ontdekken wat voor fotografie ik graag zou willen doen. Ik deed veel ervaring en kennis op en realiseerde me ook dat studiofotografie niets voor mij was. Toen besloot ik een toelatingsproef te doen voor een Post Graduate Degree in Photojournalism. En ik slaagde! Samen met elf andere studenten kreeg ik het voorrecht deze eenjarige master te volgen. Voor mij was dat het keerpunt: ik besloot ontslag te nemen en volop voor fotografie te gaan.’
Het kantelmoment
‘Mijn plan om 10 jaren bij de bank te werken, wijzigde: het werden er 9. Iedereen verklaarde me gek! Ik begrijp het voor een stuk: het was er fijn werken, ik heb er veel geleerd, interessante mensen ontmoet, veel gereisd en had een mooi salaris. Wat ik niet mis? De lange dagen die ik maakte. Ik had geen tijd voor vrienden. Bovendien was ik ook vaak gestresseerd en stond ik uren in de file.Na mijn job als bankier en de masterstudie in Londen, verhuisde ik naar Brussel. Ik werd mama van drie dochters. Mijn eerste dochter nam ik eenvoudig mee in de Maxi-Cosi om te gaan fotograferen. Met twee of drie wordt dat weer net iets moeilijker, toen heb ik een tijdje wat minder gewerkt. Daarna startte ik met een collectief hier in Brussel (2014). En dat groeide uit tot UN PEU (2019).'
UN PEU betekent weinig en zo veel
‘Waar UN PEU voor staat? Un peu drukt een graad van liefde uit. In het Nederlands pluk je bloemblaadjes en zeg je afwisselend ‘ik hou van jou, ik hou niet van jou’. In het Frans is het anders, daar werken we met gradaties in liefde: ‘je t’aime un peu, beaucoup, passionnément, à la folie, pas du tout.’ Daar komt de naam UN PEU dus vandaan. Het is een ‘Centre de Beauté Culturelle’, een cultureel centrum waar schoonheid centraal staat. De alternatieve wereld in de kunst- en muziekwereld is vaak redelijk donker, zwart en kleurloos. Dat is ‘in’ in dat circuit. Wij willen de mooie kant van de kunst laten zien en dat geldt ook voor mijn foto’s. Waar succesvolle foto’s eerder ‘violent’ en ‘overflashed’ zijn, wil ik graag een andere kant laten zien: de melodie in liedjes laten horen en kleuren tonen. UN PEU is een centrum waar je mooie dingen kan vinden, waar je vrolijk van wordt.'Goede ideeën komen vaak op in een goed gesprek bij een tas koffie of een drankje.
Creëren in coronatijden
‘Voor mij persoonlijk is UN PEU een atelier, een plek om te creëren en mensen te ontmoeten. Het eerste jaar dat we open waren, heb ik zeker 140 artiesten ontmoet van over de hele wereld. Ze komen hier allemaal ‘via via’ terecht. Tijdens de eerste lockdown probeerde ik thuis te werken, maar dat werd niet door iedereen gewaardeerd. Mijn dochtertje zei onlangs: ‘we zien elkaar toch wel héél veel nu.’ (lacht) Ik besefte ook dat ik deze creatieve plek nodig heb om goed te kunnen werken. Het is meer dan een ruimte. Artiesten komen platen langsbrengen, we schenken buiten koffie aan passanten, er vinden ontmoetingen plaats. Al is het sporadisch. Zo komt er een meneer van 80 jaar, wekelijks twee uurtjes pianospelen. Hij geniet ervan, want iedereen ontwijkt hem nu omdat ze hem willen beschermen tegen het virus. Voor mij blijft UN PEU een ontmoetingspunt, al is het natuurlijk moeilijker in coronatijden. Veel artiesten worstelen ermee dat ze niet veel mensen kunnen zien. Goede ideeën komen vaak op in een goed gesprek bij een tas koffie of een drankje.''Gelukkig herbergt dit culturele centrum veel: een ruimte om concerten te organiseren, een studio, een repetitieruimte, een bar, een verzamelplaats voor cd’s, platen, boeken, poëzie … We beschikken over de faciliteiten om nu met corona het een en ander te organiseren. We voorzien elke vrijdag drie kwartier livestreaming in de vorm van televisie, waarbij we artiesten uitnodigen om live te spelen. Ik hoop dat er binnenkort toch wat meer mensen bij elkaar mogen zijn en dat ze dan in kleine groepjes thuis kunnen genieten van onze muziek. Het laatste wat ik wil is mensen dwingen om thuis nog eens een keer alleen achter hun scherm te kruipen. ‘
Mijn traject stond niet in steen geschreven, maar het is wel allemaal bijna zo verlopen zoals gedacht.
Terugblik
‘De financiële wereld lijkt nu ver weg voor mij. Al kon ik de ervaring die ik in de bankwereld opdeed, later als artieste goed gebruiken: hoe ontwikkel ik projecten? Hoe pak ik iets commercieel aan? Het ‘commerciële’ blijft een vies woord voor een artiest, maar het is niet onbelangrijk. Zelf volg ik de beurskoersen niet meer. Ofwel volg je dat helemaal, ofwel niet. Als je dat maar een beetje doet, dan werkt het niet. Dus ik laat Van Lanschot en mijn private banker dat werk doen. Dat ik een persoonlijke klik heb met mijn private banker, Jap, is erg belangrijk voor mij. We hebben ook interessante conversaties over muziek. (lacht)''Mijn dochters vragen me wel eens: ‘hoe wist je nu wat je juist wilde doen? Jij hebt precies twintig jaar van je leven uitgerekend.’ Weet je, het stond niet in steen geschreven. Ik was niet van mening dat het zo allemaal móest gaan, maar het was een idee en het is bijna allemaal precies zo verlopen zoals gedacht.’
